روزانه ها

هر وقت هواییِ رفتن شدم، نشستم دو دو تا چهار تا کردم و به این نتیجه رسیدم فعلاً باید صبر کرد. به سختیهای استقلال فکر کردم، به خطرهاش، به کم آوردناش... و همه‌ی اینا باعث شدن نرم و به مرور ترسو تر بشم.

شده گاهی نیاز به حرف زدن یا نوشتن داشته باشید، همینطوری؟

نور چراغ‌های رنگی تو باغچه، افتاده رو تنه‌ی بزرگ درخت سیب و رنگی رنگی ش کرده، خاکهای تو باغچه هم رنگی شدن، موزاییکهای کف حیاط، برگهای درخت بزرگ گوجه سبز که یادمه چندین سال پیش تازه کاشته شده بود، جوون بود، کوچیک بود... حالا برادر زاده‌ی سه ساله م میتونه از شاخه‌های پایینیش برا خودش گوجه سبز بچینه؛ یه بخش از حیاط خونه رنگی شده.

دیروز روز خوبی نبود. ظهرش هوا تاریک شده بود، بارون شدید و تگرگ از آسمون میبارید و بی وقفه صاعقه میزد.

دیشب تو خواب و بیداری داشتم پست میذاشتم تو وبلاگ P:

دوستای قدیمیم، مدرسه م، گذشته... شده کابوس من. خوابهایی که میبینم، نابودم کردن! اصلاً نابودی من از رویا شروع شد!

من از سختی‌های زیادی گذر کردم، سختیهایی که کمتر کسی درکشون میکنه. از درون نابود شدم، فرو ریختم، دنیام سیاه شد و تاریک و همه چی برام بی مفهوم شد و پوچ. بارها حس کردم خالی شدم، زندگی به نظرم احمقانه شد و آدمها موجودات احمقی که تلاش میکنند برای بیهودگی و فرسوده میشن برای هیچ!

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

چقدر باعث تأسفه اینکه ما تو فرهنگی رشد کردیم که اینقدر راحت اجازه میدیم دیگران ما رو ارزش گذاری کنن! البته نمیشه آدمهای فضول بیکار رو سر جاشون نشوند، آدمهای بی ارزشی که به همه چیز آدم کار دارن! به عقاید، ظاهر، خانواده، تحصیلات، کار... اما میشه تو ذهنت مچاله شون کنی و به این باور برسی که دیگران هیچ، هیچ، هیچ، هیـــــــــــــــچ اهمیتی ندارن.